Heilabrot No.1

Rakst á auglýsingaspjald fyrir utan hús Ennos, en á því stóð svo mikið sem: 2m². Húðin þín. Dýrmætustu fermetrar lífs þíns. Og hvað? Á ég að sleppa því að fá mér húðflúr? Er það vandamál í Þýskalandi að fólk selji húðina sína, eða sói henni almennt í einhverja vitleysu; rífi af sér húðlufsu þegar það vantar klósettpappír? Ég skil þetta ekki. Skrítin auglýsing.

Tryllt helgi

Ég lenti í því veseni, í þar seinustu viku, að annar pedalinn á hjólinu mínu losnaði. Ástæðan var sú að skrúfgangurinn, sem pedalinn var skrúfaður í, var orðinn jaskaður og því sendi ég hjólið mitt í viðgerð seinasta fimmtudag. Skorinn var nýr skrúfgangur í stöngina, sem pedalinn er skrúfaður inn í, og millistykki milli pedala og stangar komið fyrir. Ég fékk hjólið aftur á föstudegi, hjólaði niður í bæ og keypti afmælisgjöf handa meðleigjana mínum, Claudiu, en hún átti afmæli á laugardaginn. Um kvöldið skrapp ég svo í eitthvað partí, hjá nágranna stærðfræðingsins Erics (hann virðist búa í einhvers konar „partíhúsi“ þar sem allir þekkjast og halda stöðugt partí - sem öllum er boðið í), að sjálfsögðu á hjóli. Á miðri leið losnaði pedalinn hins vegar aftur; ég reyndi að hjóla eins langt og ég gat, á laflausu fótstiginu, en á endanum losnaði hann alveg af og þurfti ég að ganga seinasta spölinn. Enno var á leiðinni heim þegar ég komst pedalalaus á leiðarenda, svo Eric varð drykkjufélagi minn í þessu partíi.

Um hálffimmleytið var Eric orðinn svo fullur að hann rakst utan í allt sem fyrir varð og henti glóandi sígarettum á parketlagt gólfið, þegar honum fannst hann hafa fengið nóg. Hann fór að tala um fyrrverandi kærustuna sína, sem hafði víst haldið fram hjá honum og hætt svo með honum rétt fyrir eitthvert lokaprófið hans, og kallaði hana „litla mellu“. Ég fór með hann út, svo hann gæti andað að sér fersku lofti, kom honum í rúmið og labbaði heim með hjól og pedala í farteskinu.

Næsta dag vaknaði ég eldhress, klukkan hálfellefu um morguninn, og um kvöldið fengum við gesti til okkar í heimsókn. Drukkið var romm, í kóklíki og limesafa, bjór og vín. Ég endaði um fimmleytið í eldhúsinu, skeggræðandi siðferði þess að sýna sundurskorin lík almenningi (sjá sýninguna Körperwelten hér í Þýskalandi).

Á mánudaginn fór ég svo aftur með hjólið mitt aftur í viðgerð og fékk ég það aftur í hendurnar í gær. Ég er að fara niður í bæ í kvöld, á hjóli, og vonast til að komast með báða pedala heim aftur.

...Og ég horfi á heiminn, sem ég þóttist þekkja, skolast burt og hverfa með öllu

Við lifum á tímum afstæðis. Foreldrar okkar unga fólksins muna líklega eftir því þegar hugmyndir um síréttan sannleika voru allsráðandi; þegar það var einfaldlega rangt að brenna víetnömsk börn með napalmi. Í dag er Íraksstríð réttlætt með þeim rökum að mannréttindaglæpamaðurinn og fyrrverandi einvaldurinn Saddam Hussein hafi fyrir vikið verið sóttur til saka, á meðan á sama tíma megi benda á alla þá saklausu borgara sem létu lífið í átökunum, m.ö.o. það eru tvær hliðar á málinu. Nú mætti leiða út frá þessum hugleiðingum kenningar um að þetta nýtilkomna afstæði siðferðisins skaði einstaklinginn og samfélagið og orsaki eins konar gengisfellingu hugtakanna „gott“ og „illt“. Ég er þó ekki svo leiðinlegur í eðli mínu að ég nenni að rausa um slíkt nú - tími til þess gefst seinna, helst þegar það er um seinan - en ég er ekki allskosta ósnortinn og vil því nota tækifærið og votta tónlistargoðum táningsára minna virðingu mína. Áður fyrr hefði tónlist þeirra einfaldlega talist góð, sönn, hvað sem er, en í dag verða þau troðin undir af lögmálum afstæðisins.

Ég er að sjálfsögðu að tala um Fatboy Slim, The Chemical Brothers, The Prodigy, Air og Moby, svo einhverjir séu nefndir. Fyrir ekki svo löngu síðan átti ég, í partíi nokkru, samtal við nokkra misgáfaða einstaklinga um einmitt þessar hljómsveitir og tónlistarmenn og gerðu þeir vægast sagt grín að ýmsum verkum þeirra; með tilliti til tónlistarinnar í dag áttu þeir erfitt með að ímynda sér hvernig þeir hefðu getað hlustað á „svona lagað“ í den. Ég beit á tunguna og lét það eiga sig að minnast á að mér þætti enn vænt um gömlu plöturnar mínar - plötur umræddra tónlistarmanna og hljómsveita - til að koma í veg fyrir mögulegt einelti en minnti sjálfan mig á að ef þessara fyrirrennara hefði ekki notið við, væri raftónlistarsena samtímans önnur en hún er. Þessir „gömlu“ meistarar voru bara svo óheppnir að gefa út eina lélega plötu (samkvæmt gagnrýnendum) og það gerði útslagið, þeir urðu eftir við vegkannt frægðarinnar og afstæðið þurrkaði út allar minningar um forna sigra þeirra.

Það er skelfilegt að horfa upp á það, sem þú eitt sinn trúðir á, veslast upp og deyja...