...Og ég horfi á heiminn, sem ég þóttist þekkja, skolast burt og hverfa með öllu

Við lifum á tímum afstæðis. Foreldrar okkar unga fólksins muna líklega eftir því þegar hugmyndir um síréttan sannleika voru allsráðandi; þegar það var einfaldlega rangt að brenna víetnömsk börn með napalmi. Í dag er Íraksstríð réttlætt með þeim rökum að mannréttindaglæpamaðurinn og fyrrverandi einvaldurinn Saddam Hussein hafi fyrir vikið verið sóttur til saka, á meðan á sama tíma megi benda á alla þá saklausu borgara sem létu lífið í átökunum, m.ö.o. það eru tvær hliðar á málinu. Nú mætti leiða út frá þessum hugleiðingum kenningar um að þetta nýtilkomna afstæði siðferðisins skaði einstaklinginn og samfélagið og orsaki eins konar gengisfellingu hugtakanna „gott“ og „illt“. Ég er þó ekki svo leiðinlegur í eðli mínu að ég nenni að rausa um slíkt nú - tími til þess gefst seinna, helst þegar það er um seinan - en ég er ekki allskosta ósnortinn og vil því nota tækifærið og votta tónlistargoðum táningsára minna virðingu mína. Áður fyrr hefði tónlist þeirra einfaldlega talist góð, sönn, hvað sem er, en í dag verða þau troðin undir af lögmálum afstæðisins.

Ég er að sjálfsögðu að tala um Fatboy Slim, The Chemical Brothers, The Prodigy, Air og Moby, svo einhverjir séu nefndir. Fyrir ekki svo löngu síðan átti ég, í partíi nokkru, samtal við nokkra misgáfaða einstaklinga um einmitt þessar hljómsveitir og tónlistarmenn og gerðu þeir vægast sagt grín að ýmsum verkum þeirra; með tilliti til tónlistarinnar í dag áttu þeir erfitt með að ímynda sér hvernig þeir hefðu getað hlustað á „svona lagað“ í den. Ég beit á tunguna og lét það eiga sig að minnast á að mér þætti enn vænt um gömlu plöturnar mínar - plötur umræddra tónlistarmanna og hljómsveita - til að koma í veg fyrir mögulegt einelti en minnti sjálfan mig á að ef þessara fyrirrennara hefði ekki notið við, væri raftónlistarsena samtímans önnur en hún er. Þessir „gömlu“ meistarar voru bara svo óheppnir að gefa út eina lélega plötu (samkvæmt gagnrýnendum) og það gerði útslagið, þeir urðu eftir við vegkannt frægðarinnar og afstæðið þurrkaði út allar minningar um forna sigra þeirra.

Það er skelfilegt að horfa upp á það, sem þú eitt sinn trúðir á, veslast upp og deyja...